Αρχιτέκτονες: Διονύσης Σοτοβίκης, Κίρκη Μαριολοπούλου | Συνεργάτες Αρχιτέκτονες: Μυρτώ Τζώρτζη | Στατική Μελέτη: Χρήστος Παπαδόπουλος | Κατασκευή: Διονύσης Σοτοβίκης | Φωτογράφοι: Βαγγέλης Πατεράκης, Εριέτα Αττάλη |2010
Η ανακαίνιση ενός διαμερίσματος στο κέντρο της Αθήνας, σε μια πολυκατοικία του 1938 αποτελεί μια ευκαιρία αρχιτεκτονικού πειραματισμού.
Οι φωταγωγοί, οι κολώνες, οι δοκοί και τα παράθυρα, στοιχεία δομικά τα οποία δεν ήταν δυνατόν να αλλάξουν, κληρονομιά του σπιτιού, αποκτούν προσωπικότητα και επενδύονται με επεξεργασμένο χαλκό -υλικό διαρκώς μεταβαλλόμενο- αναδεικνύοντας την διαχρονική αξία του κτηρίου. Ο περιμετρικός τοίχος του διαμερίσματος έχει αμβλυνθεί για να δεχτεί στο εσωτερικό του, βιβλιοθήκες, ντουλάπες, χώρους αποθήκευσης κτλ. Το σκούρο χρώμα των πλαισίων των παραθύρων σε αντίθεση με το άσπρο του τοίχου δημιούργει μια δισδιάστατη, αβαθή, αίσθηση τονίζοντας το φως και εξαϋλώνοντας με τον τρόπο αυτό τον όγκο του.
Όσο ζούμε δεν διαχωρίζουμε τις λειτουργίες μας. Βλέπουμε, ακούμε, μιλάμε σκεπτόμαστε και φανταζόμαστε το μέλλον. Έτσι και σε αυτό το διαμέρισμα οι χώροι είναι συνεχείς, αισθητικά και οπτικά. Αντί για συμπαγείς τοίχους η χρήση διάφανου γυαλιού ενισχύει την αλληλεπίδραση, μέσω της αντανάκλασης και της διαφάνειας επιτρέποντας παράλληλα στις εικόνες της πόλης να διεισδύσουν στο χώρο. Οι δύο φωταγωγοί , επενδυμένοι με μαύρο χαλκό, γίνονται κεντρικοί άξονες της αρχιτεκτονικής μελέτης. Γύρω από τον πρώτο, ένας γυάλινος κύβος διαπραγματεύεται την έννοια του προσωπικού χώρου. Άλλοτε κλείνεται με μία ηλεκτρική κουρτίνα και κάποια κρυφά πλαίσια και άλλοτε αφήνεται εκτεθειμένος στα βλέμματα. Ο επισκέπτης έχει την δυνατότητα να κινηθεί τριγύρω από τον κύβο αυτό αφού ουσιαστικά βρίσκεται μέσα στο σαλόνι. Ένας γυάλινος ελικοειδής καναπές, γύρω από τον δεύτερο φωταγωγό, φιλοξενεί την ανάγκη για κοινωνικότητα. Παράλληλα, τα διαφορετικά ύψη της οροφής οριοθετούν τους χώρους, δίνοντας ωστόσο μία αίσθηση συνέχειας και αλληλοσυμπλήρωσης.